της Μάτα Χάρι
Εν αρχή ην ο πρίγκιπας. Ο καλοσυνάτος, όμορφος, ευρηματικά ρομαντικός και συνάμα πολυσχιδής αρρενωπός νέος που εμφανίζεται από την εποχή του Αισώπου, φίλος του Άντερσεν, απανταχού παρών σε όλα τα παραμύθια της Χαλιμάς. Ύστερα, η Walt Disney του δίνει σάρκα και οστά. Έπειτα, έρχεται η Barbie με τον καλό (πολύ καλό και ενιαίο κοιλιακό) John-John. Στην έβδομη πια μέρα της εφηβικής σου δημιουργίας να σου και το downloading για Notebook καταστάσεις που θα σε οδηγήσουν μελλοντικά στο ναυάγιο της σεξουαλικής και ερωτικής σου πραγματικότητας. Ναυάγιο που στα Oscars θα ξεφτίλιζε τον Τιτανικό του Cameron.
Παράλληλα, ακόμη και η ελληνική Φίνος-Φιλμ την έκανε καλά τη δουλειά της. Ο Δημήτρης- Δημήτρης όχι μόνο δεν το έκλεινε το σπίτι, αλλά πιστά γοητευτικός κατέληγε πάντα γαμπρός. Ο δε Teddy- boy Γεωργίτσης μύριζε τον σπιτικό, παρθενικό κεφτέ και μεταλλασσόταν σε οικογενειάρχη δίνοντας όρκους αιώνιας αγάπης.
Κάπως έτσι, περίπου, εμμέσως πλην σαφώς, ξεφυλλίζοντας τη Vogue γαλουχήθηκαν, προπαγανδίστηκαν και ξεχύθηκαν σε μπαρ, γραφεία και διαδικτυακούς τοίχους οι γυναίκες του 21ου αιώνα. Ανάλογα με τον κάθε “Big – John” που γνώριζε η καθεμιά από καιρού εις καιρόν έβγαινε και η νέα πατέντα αλλά Barbie style.
Βλέπε γυναίκα φεμινίστρια, γυναίκα υποτακτική, γυναίκα δυναμική, γυναίκα μαγείρισσα, γυναίκα που ρίχνει παντόφλα, γυναίκα που φέρνει παντόφλα κ.ο.κ. και αν όλο αυτό ακούγεται κάπως φαλλοκρατικό, τότε με ειλικρίνεια σκεφτείτε από πού προκύπτουν οι περισσότερες προτιμήσεις σας, όπως μουσικές, στιλιστικές, ψυχαγωγικές, κοινωνικές, πολιτικές. Αν πάλι κάνω λάθος, ζητώ συγγνώμη, εύγε για ό,τι αυτοδημιούργησες, θεμελίωσες και αξίωσες, αλλά θα συνεχίσω να είμαι καχύποπτη και ρωτώ : πόσο εύκολα τα πρόδωσες όλα αυτά και τα παρουσίασες διαφορετικά ανάλογα με τις προτιμήσεις του εκάστοτε ενδιαφερόμενου;
Όντας καλοπροαίρετη θα δεχτώ το αυθόρμητο «ποτέ» ως απάντηση. Μόνο εγώ όμως. Γιατί ο ενδιαφερόμενος θα έχει δικαίως κατ΄ εμέ άλλη άποψη. Ο λόγος είναι απλός. Στα αυτιά του είναι γνωστό το «δεν είσαι αυτός που γνώρισα». Και εσύ το έχεις ακούσει ναι, αλλά για εσένα και εμένα δυστυχώς ισχύει. Ο John-John από το εργοστάσιο βγήκε ο ίδιος και απαράλλαχτος. Εσύ τον έντυσες με διαφορετικά ρούχα. O John δε θέλησε να συμπρωταγωνιστήσει σε καμιά ταινία Hollywood επιπέδου. Ήρθε και ζήτησε απλώς το τηλέφωνό σου για να σε καλέσει, γνωρίσει, ξαναδεί, συγκατοικήσει, εξαφανιστεί ή και παντρευτεί.. δε ξέρει, δε βασανίζεται, δεν προβλέπει. Θα περιμένει να δει, θα περιμένει εσένα και θα αποφασίσει.
Όλα βέβαια τα παραπάνω ίσχυαν τουλάχιστον μέχρι πριν την εμφάνιση των “ 50 αποχρώσεων του γκρι”. Όπου μαζί με τις κριτικές αυτό που μένει να δούμε είναι πως θα εξελιχτεί, και μετά από αυτή την επιρροή, η μάχη των φύλων με βάση την νέα ερμηνεία στις έννοιες του κυρίαρχου και του υποτακτικού.
Εν ολίγοις, επειδή την ταινία μπορεί να ευτυχήσετε και να μην τη δείτε, αυτός που θα σας ξαναπλησιάσει , είναι αυτός που βλέπετε και αυτό που θέλει να δείτε. Δε ξέρει τι έχετε στη φαντασία σας για ιδανικό. Δεν τον ενδιαφέρει τι έχετε τραβήξει στο παρελθόν. Δεν ξέρει τι θέλει από εσάς για το μέλλον. Μπορεί να είναι μια ακόμη απόχρωση του John ή και Ο John των πολλών αποχρώσεων.
Υ.Γ. Το ότι ζήτησα να ακούσω ένα παραμύθι δεν κάνει αυτόν που μου το είπε παραμυθά.
