Γράφει η Μάτα Χάρι
Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες,
Εάν ο Σεπτέμβρης, καλό μας μήνα κιόλας, δε σε βρίσκει ταπί και καθόλου ψύχραιμο, άνευ συντρόφου μόνιμου ή μη, δίχως όνειρα, στόχους και ελπίδες, ίσως να μην καταλάβεις τίποτα από τους ακόλουθους συλλογισμούς.
Ο Σεπτέμβρης, λοιπόν, με βάση και τους κολλητούς ψυχολόγους, μπορεί να σε φέρει σε μια μελαγχολική – καταθλιπτική κατάσταση, καθώς, σου λέει, είναι μήνας «εποχιακής μετάβασης». Το παθαίνεις και σε άλλους μήνες, αλλά με αυτούς θα ασχοληθούμε όταν έρθει η ώρα τους.
Η μετάφραση αυτής της περιγραφής, λίγο πολύ είναι ίδια για όλους εμάς που η ζωή μας παραμένει ατακτοποίητη. Το τι σημαίνει ατακτοποίητη ζωή, θα μπορούσε να σας το εξηγήσει περίφημα η μάνα μου, αλλά δε θα θέλατε γιατί τότε θα σας έβρισκε μη αναστρέψιμη μελαγχολική και καταθλιπτική κατάσταση.
Ας φανταστούμε ανάλαφρα ένα τρέιλερ του μήνα, ώστε όταν θα συμβούν όλα αυτά που φοβόμαστε, να τα δούμε με μια χιουμοριστική διάθεση μέσα στην ερχόμενη μελαγχολία.
Γύρισες από κάποιο λιμάνι, μάλλον αργά τη νύχτα ή νωρίς το ξημέρωμα, από κάποιο νησί που όλα έμοιαζαν ήρεμα και χαλαρά. Έφτασες να ξεκλειδώσεις την εξώπορτα ανυπομονώντας να μπεις στο μπάνιο να βγάλεις από πάνω σου την κολλημένη υγρασία με τη μυρωδιά μούχλας του πλοίου.
Φάκελοι παντού με το όνομά σου. Ρεύματα, νερά, τηλέφωνα, συνδρομές… και ούτε ένα γράμμα, που θα ήθελες να σου αναστήσει τον εδώ και χρόνια θανόντα ρομαντισμό σου. Έξοδα που στερέωσες με το μαγνητάκι των 2,5 ευρώ, από τα τουριστικά του νησιού, έτσι για να βλέπεις μια άσπρη εκκλησία με λίγο μπλε, μπας και ηρεμήσεις μέσα στο καταχείμωνο.
Ακόμη είσαι ψύχραιμος. Προσπαθείς να κάνεις αισιόδοξες σκέψεις και με μαθηματικά, που θα έπρεπε να ντρέπεσαι μέχρι και τον δάσκαλο που σου έμαθε τους αριθμούς, πιστεύεις πως ο μήνας θα βγει. Δυστυχώς, σύντομα καταλαβαίνεις πως θα ορθοποδήσεις ενδεχομένως κατά τον Μάρτη (μάντεψε: μήνας εποχιακής μετάβασης κι αυτός).
Αλλά εσύ είσαι ακόμη ψύχραιμος και ψάχνεις να βρεις το νόημα της ζωής στις πραγματικές μικρές χαρές της καθημερινότητας και να πετάξεις από πάνω σου την υλιστική καταπίεση. Να δεις τη ζωή, όπως ένας Κρισναμούρτι θα σε συμβούλευε.
Έτσι, κάπως, ακόμη, τρεμάμενα ψύχραιμος πλέον, πας να ξαπλώσεις να ηρεμήσεις.
Εκεί η άδεια πλευρά του κρεβατιού σου, το μουγκό μαξιλάρι δίπλα σου, η ατσαλάκωτη πικέ κουβερτούλα σού χαλάνε όλη τη δουλειά ηρεμίας που κατάφερε -ποτέ- η εκκλησία με το μπλε.
Ο τόπος δε σε χωρά, δεν έχεις όνειρα, δεν έχεις ελπίδα, νιώθεις μόνος χωρίς πατρίδα (δεν τον θυμάμαι τον στίχο ακριβώς). Αλλά θυμάμαι και το τραγουδώ το «πού να ‘ναι τέτοια ώρα η αγάπη μου και λείπει όλη νύχτα από το κρεβάτι μου».
Εάν, λοιπόν, είσαι σε μια τέτοια κατάσταση, μείνε ψύχραιμος. Μην σκέφτεσαι τίποτα, μην προσπαθείς να κάνεις κάτι. Σεπτέμβρης είναι θα περάσει, κουτσά, στραβά κι άφραγκα.
Ολόκληρος επιστημονικός κλάδος και τον ονόμασε μήνα εποχιακής κατάθλιψης. Κοίτα εσύ το εκκλησάκι μέσα στο μπλε, πίεσε τους λογαριασμούς από κάτω, ε και άμα πιστεύεις κάνε και κανένα σταυρό μπας και σου έρθει κάτι ρομαντικό.
Μέχρι τότε… τα λέμε από Οκτώβρη, λατρείες μου!
