Γράφει η Κυριακή Ι. Χαρδαλούμπα
Πριν μερικά χρόνια, όταν η Σεγκολέν Royal, αντίπαλος του Σαρκοζί στις προεδρικές εκλογές, είχε επισκεφθεί τη χώρα μας, είχε αναφέρει προφητικά «Ο άκρατος καπιταλισμός μετατρέπεται σε ύβρη».
Πιστεύω ότι τώρα, στο άμεσο παρόν, εδώ και δύο χρόνια, όλοι βιώνουμε το νόημα αυτής της φράσης στην καθημερινότητα μας και όχι μόνο.
Η κατάσταση που επικρατεί είναι τουλάχιστον δραματική! Κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων, καταστημάτων και μικρών εταιρειών. Απολύσεις, μειώσεις εισοδήματος για τους περισσότερους απ’ εμάς, ανεργία σκαρφαλωμένη σε διψήφια νούμερα, ληστείες, κλοπές και ανθρωποκτονίες με στόχο λίγα ευρώ.
Ανασφάλεια για το αύριο, θολό σε πυκνή ομίχλη το μέλλον των νέων μας, που παλεύουν, παρότι έχουν λαμπρές σπουδές, για μια θέση στον ήλιο!!
Οι πολιτικοί που χειρίστηκαν την εξουσία και το δημόσιο χρήμα, τα πέντε τελευταία χρόνια, είναι τουλάχιστον πρωταγωνιστές του Θεάτρου Σκιών, καθώς διαβεβαίωναν πως «Λεφτά υπάρχουν» και «Πρώτα ο Πολίτης».
Προφανώς εννοούσαν τα δικά μας χρήματα και αποταμιεύσεις, όσον αφορά το δεύτερο σύνθημα, την μέριμνα τους την εισπράξαμε εμπράκτως.
Οι τιμές στα καταστήματα τροφίμων έχουν «βγάλει φτερά» και η επίσκεψη σε αυτά θεωρείτε «ακριβό σπορ», πλέον, όπως είπε ένας φίλος χαριτολογώντας.
Οι άνθρωποι, ο απλός λαός, έχουν χάσει το χαμόγελο, τη χαρά τους και πάνω απ’ όλα την αξιοπρέπεια τους, καθώς η «φτώχεια είναι η χειρότερη βία».
Το παιχνίδι, λοιπόν συμπερασματικά, είναι στημένο και στα μέτρα μας.
Ένα ατελείωτο ανθρωποκυνηγητό που διανθίζεται από μέτρα. Μέτρα φορολογικά, μέτρα αστυνομικά, μέτρα, μέτρα, μέτρα που δεν έχουν τέλος.
Πού μας υπαγορεύουν, πώς θα ζήσουμε, πώς θα αναπνεύσουμε, ή δεν θα ζήσουμε εν τέλει.
Αυτός ο λαός, ο βασανισμένος, κατάφερε μέσα απ’ δεκάδες πολέμους, αγώνες και επαναστάσεις να επιβιώσει στα 3000 χρόνια της ιστορίας του. Πολλούς ζυγούς αποτίναξε και πολλούς «Σωτήρες» έστειλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Τώρα νοιώθει αδύναμος, αποκαρδιωμένος, απροστάτευτος, μπρος στη θύελλα των «αγορών» του υπερκέρδους και των υπερατλαντικών γυπών.
Όμως εγώ πιστεύω στον Έλληνα και τις δυνατότητες του. «Σε ετούτα εδώ τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει, ουτ’ αλυσίδα στου Ρωμιού και τ’ αγεριού το πόδι», όπως ανέφερε και ο ποιητής. Όλοι εμείς οι απλοί πολίτες, οι σκεπτόμενοι Έλληνες, μήπως είναι η ώρα να αντιδράσουμε ουσιαστικά; Να αναζητήσουμε, να διεκδικήσουμε, να απαιτήσουμε ένα καλύτερο αύριο; Μια καθημερινότητα πιο ανθρώπινη, πιο ανέμελη, πιο ξέγνοιαστη, πιο αθώα, πιο πραγματική. Όπως ένα καρβέλι ψωμί, μια ζεστή καλημέρα, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Το σύνθημα παλαιότερων εποχών «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» ακούγεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Το αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου στην εργασία, την εκπαίδευση και τον πολιτισμό πρέπει να είναι το κύριο μέλημα μας.
Καλές οι φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και τα συσσίτια όμως δεν κλείνουν την πληγή, απλά την επικαλύπτουν.
Η ανθρωπιά, η συμπόνια, η αλληλεγγύη, η αντίσταση σε όλα αυτά που αποφασίζονται για εμάς-χωρίς εμάς- είναι πλέον οι χρυσοί κανόνες επιβίωσης.
Γιατί για την επιβίωση μας παλεύουμε πια οι περισσότεροι… Εκτός της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο Μεσαίωνα. Τότε που οι πολίτες προσέτρεχαν στην Εκκλησία και δη στους ναούς για να σιτισθούν, αλλά και να προστατευθούν από τους Βάρβαρους Φεουδάρχες.
