Οι πιστοί αναγνώστες αυτής της στήλης γνωρίζετε πως εδώ και χρόνια αγαπημένα μας θέματα είναι οι απογοητεύσεις, οι εξαφανίσεις και οι χυλόπιτες, που φυσικά αγκαλιάζονται με διασκεδαστική χαρούμενη μιζέρια.
Η επιλογή αυτών έχει να κάνει αποκλειστικά με το γεγονός ότι είναι φαινόμενα συνηθισμένα και σε καμία περίπτωση η στήλη αυτή δεν προσπαθεί να μας εξοικειώσει μαζί τους, ώστε να τα αποδεχτούμε σαν ένα τετελεσμένο κακό πεπρωμένο.
Με αφορμή, λοιπόν, μια τελευταία γνωριμία της οποίας το μέλλον δεν έχει καθοριστεί ακόμη, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό που μου φέρνει το άκουσμα μιας αρκετά -γνώριμης σε όλους- κλισέ συμβουλής: «Εάν υπάρχει πάθος και έρωτας, σίγουρα δεν θα καταλήξει σε υγιή σχέση».
Αλήθεια, πόσο απαισιόδοξη στάση; Σκεφτείτε να πιάναμε δουλειά κάπου, να λέγαμε πόσο χαρούμενοι είμαστε με το εργασιακό περιβάλλον, τον μισθό μας και το περιεχόμενο της εργασίας μας και όλοι να μας έλεγαν ότι όταν αυτό συμβαίνει σίγουρα καταλήγει σε απόλυση και ταμείο ανεργίας.
Στατιστικά, πράγματι, οι έντονες, παθιασμένες σχέσεις έχουν δείξει την ολιγόχρονη αντοχή τους. Όμως, αυτό δεν είναι κάποιος κανόνας που πρέπει να μας επηρεάζει και να ηχεί στο μυαλό μας. Μαντέψτε γιατί; Ενδεχομένως να προκαθορίζει τη δική μας στάση και να καθοδηγεί τη συμπεριφορά μας προς κατεύθυνση απομάκρυνσης και διάλυσης.
Μια σχέση πλημμυρισμένη από πάθος και ζωώδη συναισθήματα μπορεί να κατευνάσει και από τους δυο συμμετέχοντες εξίσου, οδηγώντας τους σε καινούριες συναισθηματικές διεξόδους, αρκεί και οι δυο να μη φοβούνται να δοκιμάσουν το άγνωστο.
Μπροστά στον φόβο, πολλοί -δυστυχώς- υποκύπτουν στον συμβιβασμό ή αυτό που είναι γνωστό ως κάτι χλιαρό μα εντελώς ακίνδυνο. Τι σημαίνει αυτό; Safe επιλογή, όπως λέμε. Παράδειγμα γνωστό… «καλή κοπέλα, ήρεμη, δεν γκρινιάζει, ε, γενικά τα βρίσκουμε, οκ δεν είναι ότι πεθαίνω κιόλας, αλλά όλα καλά. Δε με ζαλίζει».
Όλοι την έχουμε ακούσει ή εκφράσει αυτή τη στάση. Κάπου εκεί συνήθως απορείς με τις επιλογές γνωστών και φίλων. Βλέπεις τον αρκετά δραστήριο φίλο σου, που δεν είχε αφήσει βουνό για βουνό, ποτάμι για ποτάμι, να αγοράζει παντόφλες και καναπέδες για να κάνει πατουσάκια βλέποντας τηλεόραση. Είναι κακό; Φυσικά και όχι… Το ερώτημα είναι πόσο έτοιμος ήταν για μια τόσο απότομη προσγείωση.
Και τελικά, «πού είναι το πρόβλημα;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Φοβόμαστε τις έντονες επιλογές μήπως μας προκαλέσουν πόνο στο ξεθώριασμά τους και, αντί αυτών, επιλέγουμε κάτι που μπορεί να ξεθωριάσει το ποιοι είμαστε πραγματικά. Φοβόμαστε ότι δε θα αντέξουμε την απώλεια και αντέχουμε συμβιβασμούς που θα θέλαμε να χάσουμε.
Για άλλη μια φορά, φίλοι μου, το συγκλονιστικό μας συμπέρασμα είναι πως δεν ξέρουμε τι θέλουμε; Ή μήπως ξέρουμε τι θέλουμε, μα φοβόμαστε να το ζήσουμε;
Εάν ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία, το θέμα δεν είναι πότε νιώθουμε πιο ικανοί να διαχειριστούμε μια κατάσταση, η οποία, όμως, δεν μας ταιριάζει, αλλά πότε είμαστε έτοιμοι να δούμε πώς θα ζήσουμε μέσα σε μια συνθήκη που αποζητάμε.
Εάν πάλι ανήκουμε στην πρώτη, να θυμάστε ότι η πενικιλίνη ανακαλύφθηκε τυχαία…
