της Άννας Κουφοπούλου
Μια στήλη εμπνευσμένη από εσάς για εσάς. Η στήλη της φωνής σας για τα θέματα της πόλης μας.
Τι κι αν το νέο νομοσχέδιο που εξισώνει τα πτυχία των κολλεγίων με αυτά των δημόσιων Πανεπιστημίων ψηφίστηκε, αρκετός κόσμος -ειδικά οι μαθητές- συνεχίζει να εκφράζει τη δυσαρέσκειά του και να απαιτεί αυτός ο νόμος να αλλάξει. Κι άραγε, υπάρχει κάποιος που μπορεί να κατηγορήσει τα παιδιά για τις καταλήψεις στα σχολεία, όταν τα περισσότερα παλεύουν με νύχια και με δόντια για να μπουν σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο και ξαφνικά βλέπουν ότι όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα μπορούν πλέον να αποκτούν ισότιμα πτυχία;
Διαφωνώ με την άποψη ότι είναι πλέον θέμα χρημάτων το να μπορεί κάποιος ξαφνικά να αποκτήσει ένα αξιόλογο πτυχίο. Γιατί τόσα χρόνια μια μεγάλη μερίδα μαθητών έχει ήδη ξοδέψει μια περιουσία σε ιδιαίτερα μαθήματα και φροντιστήρια για να εξασφαλίσει την εισαγωγή σε ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο, ενώ, κάλλιστα, με αυτά τα λεφτά θα μπορούσε να πάει εξ αρχής σε μια ιδιωτική σχολή.
Κάπου, όμως, κι η άλλη πλευρά έχει ένα δίκιο! Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν παιδιά που ξέρουν τι θέλουν να σπουδάσουν, προσπαθούν, αλλά δεν καταφέρνουν να φτάσουν τα μόρια για να εισαχθούν στη σχολή της επιλογής τους. Ενδεχομένως, τα περισσότερα από αυτά στα οποία θα εξεταστούν να μην τους φανούν και καθόλου χρήσιμα στη σχολή τους. Όμως, για όλα αυτά η λύση δε βρίσκεται στην ισοτιμία των πτυχίων, αλλά στην αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος.
Η ιδανική λύση για μένα είναι εντελώς διαφορετική. Όλοι οι υποψήφιοι φοιτητές ιδιωτικών ή δημόσιων Πανεπιστημίων να χρειάζονται για την εισαγωγή τους στη σχολή της επιλογής τους έναν χ βαθμό στο απολυτηρίου λυκείου και να δίνουν συγκεκριμένες εξετάσεις μέσα στο ίδιο το πανεπιστήμιο, προκειμένου να περάσουν. Μόνο έτσι θα ήταν δίκαιο να γίνουν ισάξια τα πανεπιστήμια.
Μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν ιδιωτικές σχολές πολύ καλύτερες από τις αντίστοιχες δημόσιες. Υπάρχουν επαγγέλματα τα οποία μόνο στον ιδιωτικό τομέα τα «σπουδάζεις». Κι αν μη τι άλλο, για να δημιουργήθηκαν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κάποια ανάγκη θα υπήρχε…
Το νέο νομοσχέδιο, λοιπόν, ήταν ακόμα ένα που δίχασε, κυρίως τη νεολαία. Επομένως, δε γινόταν να μη ζητήσω τη δική σας άποψη πάνω στον νέο νόμο:
Συμφωνείτε με το νέο νομοσχέδιο που εξισώνει τα πτυχία των ιδιωτικών σχολών (κολλέγια) με αυτά των δημόσιων Πανεπιστημίων;
Χριστίνα Μπακογιάννη
Το μέλλον δυσοίωνο και το τοπίο εφιαλτικό με το νέο νομοσχέδιο που εξισώνει τα πτυχία των ιδιωτικών σχολών (κολλέγια) με εκείνα των δημοσίων. Όντας φοιτήτρια στη νομική Αθηνών αναγνωρίζω πως μια τέτοια ρύθμιση από συνταγματικής πλευράς έρχεται σε αντίθεση με την αρχή της ισότητας που διέπει το Σύνταγμα, καθώς και με το άρθρο 16 του Συντάγματος παρ. 4 όπου κατοχυρώνεται το δικαίωμα των Ελλήνων σε μια δωρεάν εκπαίδευση και με ίσους όρους. Στον βωμό της εμπορευματοποίησης ενός πτυχίου θυσιάζονται οι κόποι ημερών και χρόνων.
Βρισκόμαστε μπροστά σε δυο εκ διαμέτρου διαφορετικούς και συνάμα αυτόνομα εκπαιδευτικούς κόσμους που, όμως, βαίνουν παράλληλα, καταλήγοντας στην ίδια επαγγελματική αρένα. Θεωρώ άδικο προκειμένου να εισρεύσουν κεφάλαια στη χώρα μας να επηρεαστεί η μακροχρόνια αποτελεσματική ανώτατη εκπαιδευτική πρακτική που αναδεικνύει επιστήμονες και διαμορφώνει επαγγελματίες. Η απογοήτευση μεγάλη, παρόλα αυτά, για την καλύτερη εναρμόνισή τους σε κάθε περίπτωση η ρύθμιση του νέου νομοσχεδίου θα πρέπει να συνεπάγεται κι αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και συγκεκριμένα στον τρόπο εισαγωγής των μαθητών στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, υιοθετώντας εν μέρει το εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ.
Δήμητρα Τσιάμα
Με τον νόμο 4653/2020 που ψηφίστηκε από τη σημερινή Βουλή τα ιδιωτικά κολλέγια πλέον θεωρούνται ισότιμα με τα δημόσια πανεπιστήμια. Σκοπός είναι η αναβάθμιση του συστήματος εκπαίδευσης της χώρας, λένε, αλλά με ποιον τρόπο θα επιτευχθεί αυτό;
Με ανταγωνισμό, απαντούν κάποιοι. Από τη μια έχουμε παιδιά που πέρασαν μέσω ενός σκληρού, επίπονου -ψυχολογικά και οικονομικά- αλλά αξιοκρατικού συστήματος σε σχολή (θεωρώ ότι είναι από τα πιο αξιοκρατικά συστήματα που διαθέτει η χώρα μας), κι από την άλλη, παιδιά που θα εισαχθούν σε μια σχολή με κριτήριο το αν διαθέτουν το ποσό που απαιτείται…
Ποιον δάσκαλο θα έπαιρνες για το παιδί σου, ποιον γιατρό να σε εξετάσει, ποιον μηχανικό να σου χτίσει το σπίτι, ποιον υπάλληλο στο γραφείο σου;
Συνήθως ακούω το επιχείρημα «και γιατί να πηγαίνουν έξω αυτά τα παιδιά να σπουδάζουν και να δίνουν εκεί τα λεφτά τους;». Αλλά έχουμε δει σε τι κατάσταση είναι σε εκείνες τις χώρες τα δημόσια πανεπιστήμια;
Στην τελική, πρέπει να αποφασίσουμε τι είδους εκπαίδευση θέλουμε! Και που αποσκοπεί αυτή η απόφαση: στην αναβάθμιση του συστήματος ή όχι;
Γιάννης Κατσορίδας
Η εξίσωση ιδιωτικών κολλεγίων και δημόσιων ΑΕΙ είναι επικίνδυνη για μια μεγάλη σειρά λόγων. Μερικοί από αυτούς είναι οι εξής:
Α) Η υποβάθμιση την δημόσιων ΑΕΙ θα συνεχιστεί και θα ενταθεί μέχρι την πλήρη απαξίωση τους (58% μείωση κρατικής χρηματοδότησής 2008-2017).
Β) Η εκπαίδευση πανεπιστημιακού επιπέδου δεν μπορεί να ακολουθήσει όρους αγοράς και να διέπεται από σχέσεις πελάτη-πωλητή. Δηλαδή σχέσεις «πληρώνω-παίρνω». (Υπάρχει το παράδειγμα της Πορτογαλίας με τη χορήγηση πτυχίων «μαϊμού» για παραπάνω από 20 χρόνια από ιδιωτικά και πιστοποιημένα ιδρύματα με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα). Αντίθετα, αποτελεί μια υψίστης σημασίας διεργασία για το κοινωνικό σύνολο που είναι ασυμβίβαστη με κάθε λογής επιχειρηματικό συμφέρον.
Γ) Δεν νοείται η εξίσωση της προσπάθειας ενός μαθητή που μόχθησε για την εισαγωγή και την ολοκλήρωση των σπουδών του σε ένα δημόσιο πανεπιστημιακό ίδρυμα με την οικονομική δυνατότητα ενός άλλου μαθητή για την εγγραφή σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο. Ας έχουμε καλή πρόθεση υποθέτοντας πως το πρόγραμμα σπουδών είναι παρόμοιας δυσκολίας (κάτι που σαφώς δεν ισχύει). Με ποιο δικαίωμα κατατάσσονται οι μαθητές ταξικά σε αυτούς που πρέπει να προσπαθήσουν για την εισαγωγή τους επειδή δεν έχουν οικονομική ευρωστία και σε αυτούς που έχουν το δικαίωμα να «ανταλλάξουν» αυτήν την προσπάθεια με χρήματα;
Αντελίνα Νόκου
Ο λόγος που υπάρχει διαφωνία πάνω σε αυτό το θέμα είναι πολύ απλός: «υπέρ» δηλώνουν όσοι είναι εκτός δημόσιων πανεπιστήμιων και «κατά» όσοι είναι εντός δημόσιων πανεπιστήμιων, γεγονός το οποίο δικαιολογώ και κατανοώ. Τι γίνεται, όμως, εάν έχεις βρεθεί και στις δυο περιπτώσεις; Επειδή, λοιπόν, εγώ έχω φοιτήσει και στα δυο είδη πανεπιστημίου, θα σας πω τη γνώμη μου. Θεωρώ λογική την απόφαση να γίνουν ισάξια τα πτυχία, αφού στις μέρες μας οι ιδιωτικές σχολές προσφέρουν μια πιο ποιοτική και στοχευμένη εκπαίδευση συγκριτικά με τη δημόσια.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι η αναβάθμιση της παιδείας. Τα άτομα που έχουν ικανότητες να μπορέσουν να τις αναπτύξουν και να παράξουν αποτελέσματα, είτε αυτό γίνεται μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης είτε μέσω της ιδιωτικής. Είναι σημαντικό, λοιπόν, μια εκπαιδευτική πορεία να καταλήγει σε ένα αναγνωρίσιμο, αξιοκρατικό και αποδεκτό πτυχίο.
