της Άννας Κουφοπούλου
Μια στήλη εμπνευσμένη από εσάς για εσάς. Η στήλη της φωνής σας για τα θέματα της πόλης μας.
Μέχρι τώρα την επιμέλεια των παιδιών χωρισμένων γονέων, την αναλάμβανε συνήθως η μητέρα, ενώ ο πατέρας έπαιρνε τα παιδιά τα Σαββατοκύριακα. Ή τουλάχιστον έτσι συνηθιζόταν έως τώρα! Το Μονομελές Πρωτοδικείο αποφάσισε να αλλάξει το «σύστημα» αυτό. Η επιμέλεια των παιδιών θα γίνεται εναλλάξ και συγκεκριμένα τους ζυγούς μήνες θα την έχει ο μπαμπάς και τους μονούς η μαμά! Αυτό θα ισχύει μέχρι την τελική απόφαση του δικαστηρίου, η οποία θα οριστικοποιεί το ποιος θα έχει την πλήρη επιμέλεια του/των παιδιών.
Συμφωνώ στο ότι η επιμέλεια του/των παιδιών πρέπει να είναι κοινή κι από τους δύο γονείς. Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα σε έναν πατέρα και μια μητέρα και τόσο καιρό οι χωρισμένοι μπαμπάδες, αδικούνται σε αυτό το κομμάτι. Όμως, είναι ο τρόπος αυτός που προτείνει το Μονομελές Πρωτοδικείο ο ιδανικός;
Τα ερωτήματα που μου δημιουργούνται είναι αρκετά, καθώς δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί η απόφαση αυτή. Για παράδειγμα, τι θα γίνεται αν οι γονείς μένουν σε διαφορετικές πόλεις; Σε ποιο σχολείο θα πηγαίνει το παιδί; Και πώς ο γονιός θα πηγαίνει καθημερινά το παιδί του σε σχολείο άλλης πόλης; Επίσης, ειδικότερα αν το παιδί είναι στην εφηβική ηλικία, ο ρόλος της φιλίας είναι πολύ σημαντικός. Πώς θα αντιδράσει ο έφηβος στο γεγονός ότι τον ένα μήνα θα βλέπει τους φίλους του, ενώ τον άλλον όχι;
Επιπλέον, δε γνωρίζω πως θα επηρεάσει την ψυχολογία του παιδιού η τεράστια αλλαγή της ζωής του. Το γεγονός ότι κάθε μήνα θα μένει σε διαφορετικό σπίτι και θα πρέπει να νιώθει σαν το σπίτι του δύο εντελώς διαφορετικά περιβάλλοντα. Όλοι γνωρίζουμε ότι μπαμπάδες και μαμάδες δεν συμφωνούν πάντα στον τρόπο ανατροφής, πράγμα λογικό, καθώς είναι διαφορετικοί χαρακτήρες. Άρα κάθε μήνα το παιδί θα πρέπει να προσαρμόζεται στους διαφορετικούς κανονισμούς του σπιτιού.
Εν κατακλείδι, αυτή η ιδέα μπορεί να ακούγεται δίκαιη και ιδανική, όμως δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσο θα κάνει καλό στην ψυχική υγεία των παιδιών. Ωστόσο, είχα την απορία να δω τι άποψη έχετε κι εσείς πάνω σε αυτό το θέμα, γιατί η αλήθεια είναι ότι εμένα με διχάζει. «Ναι μεν, αλλά…» Γι’ αυτό τον λόγο, αυτό τον μήνα ρώτησα τη γνώμη σας πάνω στο εξής.
Η ερώτηση
Μέχρι τώρα την ανατροφή των παιδιών χωρισμένων γονέων την αναλάμβανε η μητέρα, ενώ τα Σαββατοκύριακα ο πατέρας. Ωστόσο, το Μονομελές Πρωτοδικείο αποφάσισε ότι η επιμέλεια των παιδιών θα γίνεται εναλλάξ, μέχρι τουλάχιστον την οριστική απόφαση του δικαστηρίου. Συγκεκριμένα μάλιστα, τους ζυγούς μήνες θα την έχει ο μπαμπάς, ενώ τους μονούς η μαμά! Ποιά είναι η γνώμη σας για αυτή την απόφαση;
Αλεξάνδρα Ζεγγίνη
Στις χώρες του Δυτικού κόσμου, το «sharing parenting» έχει υιοθετηθεί για πάνω από δέκα χρόνια. Μάλιστα, προσφάτως, το Συμβούλιο της Ευρώπης εξέδωσε ψήφισμα για την κοινή ανατροφή των παιδιών και την εναλλασσόμενη κατοικία, το οποίο ζητείται από όλα τα ευρωπαϊκά κράτη να το υιοθετήσουν στην εθνική τους νομοθεσία. Η συνεπιμέλεια των παιδιών παρουσιάζει αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα, τόσο για τους γονείς, όσο και για τα παιδιά. Εδώ, βέβαια, πρέπει να επισημανθεί ότι τα πλεονεκτήματα αυτά υπάρχουν στις περιπτώσεις των συναινετικών διαζυγίων. Ένας πατέρας με τεράστιες οικονομικές επιβαρύνσεις και δικαστικές διαμάχες δεν είμαι σίγουρη πόσα μπορεί να προσφέρει στο παιδί του. Επομένως, στην περίπτωση που παρόλο που οι γονείς αποφασίζουν να χωρίσουν, διατηρούν μια σχέση σε καλό επίπεδο, είναι απαραίτητο το παιδί να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς. Για τη μητέρα αυτό σημαίνει ότι την αποφορτίζει από το άγχος της αποκλειστικής ευθύνης και της προσφέρει νησίδες ελεύθερου χρόνου. Ενώ, για τον πατέρα, προσφέρει σημαντικό χρόνο με το παιδί και παρουσία καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Δυστυχώς, παρά την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, ο «αλέγρος» χαρακτήρας του Μεσογειακού πολιτισμού μας δυσκολεύει τις συνθήκες. Στην Ελλάδα, ελάχιστα ζευγάρια βγαίνουν από ένα διαζύγιο αναίμακτα, χωρίς να επηρεαστούν οι σχέσεις τους κι επομένως και τα παιδιά. Κατά συνέπεια, η συνεπιμέλεια των παιδιών αποτελεί συνήθως μια πολύ δύσκολη συνθήκη. Προσωπικά, είμαι σχεδόν βέβαιη ότι τα οφέλη, ώστε να μην γίνει τόσο αντιληπτή από το παιδί η ραγδαία αυτή οικογενειακή κατάσταση, είναι τεράστια. Επομένως, οι Έλληνες γονείς θα πρέπει να σκεφτούν καλύτερα πριν αποφασίσουν να στερήσουν από το παιδί τους το πατρικό ή το μητρικό χάδι στην καθημερινότητά του.
Ειρήνη Θεοδώρου
Εγώ είμαι υπέρ της κοινής επιμέλειας, γιατί πιστεύω ότι κάθε παιδί έχει ανάγκη να το ανατρέφουν και οι δυο γονείς του, είτε ζουν μαζί είτε όχι, είτε είναι παντρεμένοι είτε όχι, από το ίδιο ή από διαφορετικά σπίτια. Νομίζω ότι έτσι τα παιδιά διατηρούν μια σταθερή σχέση και με τους δυο τους γονείς και δε θα χάνουν επαφή με τον πατέρα για παράδειγμα, εφόσον πάντα δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να ανατεθεί η επιμέλεια σε έναν από τους δύο. Μ’ αυτό τον τρόπο διευκολύνεται και η θέση της μητέρας και μοιράζονται ουσιαστικά τα βάρη της ανατροφής. Και απ’ ό,τι έχω δει, έχει ήδη εφαρμοστεί σε άλλες χώρες ο νόμος και έχει θετικά αποτελέσματα ως προς την ψυχική υγεία των παιδιών και την κοινωνική συμπεριφορά τους.
Ρέα Τσάπα
Πάντα ένας χωρισμός είναι περίοδος ανακατατάξεων στις ζωές των εμπλεκομένων. Ωστόσο, όταν σε αυτές συμπεριλαμβάνεται ένα παιδί, απαιτούνται πιο συνειδητοί χειρισμοί, ώστε να μην διαταραχθεί η ψυχοσύνθεσή του. Η πρόταση του Μονομελούς Πρωτοδικείου προβλέπει την απότομη εναλλαγή του περιβάλλοντα χώρου του παιδιού, γεγονός που με προβληματίζει αρκετά. Πιο συγκεκριμένα, μια τέτοια αλλαγή ενδέχεται να δημιουργήσει ψυχοσυναισθηματικές και πρακτικές δυσκολίες στην προσαρμογή του παιδιού στα νέα δεδομένα. Ειδικότερα, σε περίπτωση που ο τόπος διαμονής των γονέων διαφέρει αρκετά, το παιδί είναι πιθανό να αδυνατεί να διατηρήσει φιλικές σχέσεις και δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να διαταράσσονται οι ισορροπίες της καθημερινότητάς του. Σε κάθε περίπτωση ένα παιδί έχει την ανάγκη και από τους δυο γονείς. Γι’ αυτό, χρειάζεται μετά τον χωρισμό οι γονείς να βρίσκονται σε συνεχή συνεργασία και να θέτουν ως πρωταρχικό τους μέλημα την υγεία του παιδιού, τόσο ψυχικά όσο και σωματικά.
Σπύρος Σερέτης
Στη σύγχρονη κοινωνία οι διακριτοί ρόλοι του «πατέρα» και της «μητέρας» θεωρούνται εξίσου σημαντικοί στην ανατροφή των παιδιών. Το γεγονός αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου για εναλλάξ ανατροφή των παιδιών χωρισμένων γονιών, μέχρι την εκδίκαση του εκάστοτε διαζυγίου. Μια τέτοια απόφαση βρίσκει, κατ’ αρχήν, σύμφωνο εμένα και ένα μεγάλος μέρος της κοινωνίας για πολλούς λόγους. Αυτή η τομή έρχεται να αναβαθμίσει τον ρόλο της «πατρικής φιγούρας», καθώς προσδίδει στον πατέρα έναν σημαντικότερο ρόλο στην επιμέλεια του παιδιού, χωρίς ωστόσο να υποβαθμίζει την αξία της μητέρας. Η αγάπη του κάθε γονιού είναι πολύπλευρη και δεν εξισώνεται. Για τον λόγο αυτό, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να δίνεται ίσος χρόνος και στους δύο κηδεμόνες στην ανατροφή του παιδιού τους. Τουλάχιστον, μέχρι η δικαιοσύνη να αποφασίσει κάτι ιδανικότερο!
Δήμος Στασινόπουλος
Καταρχήν, συμφωνώ να μοιράζονται και οι δύο γονείς την ανατροφή και ο πατέρας να έχει δικαίωμα στην καθημερινότητα των παιδιών. Κάτω βέβαια από ορισμένες προϋποθέσεις και, κατά κύριο λόγο, χωρίς να δημιουργεί ψυχολογικό πρόβλημα η αλλαγή περιβάλλοντος στα ίδια τα παιδιά. Οι γονείς να μένουν κοντά για να μην αλλάζει και το φιλικό περιβάλλον των παιδιών και άλλες τέτοιες προϋποθέσεις που θα πρέπει να λάβει υπόψιν ο νομοθέτης.
Ελένη Σωτηρίου
Είναι κοινά αποδεκτό ότι το διαζύγιο των γονέων έχει μεγάλη επίδραση στην ψυχολογία του παιδιού, ενώ πολλές φορές σηματοδοτεί τη μετέπειτα εξέλιξή του. Για τον λόγο αυτό, κάθε σχετική απόφαση πρέπει να λαμβάνεται με ιδιαίτερη προσοχή. Βλέποντας ότι οι αρμόδιοι φορείς ανανεώνουν τις αποφάσεις τους και δε μένουν σε μια πάγια διαδικασία, δείχνουν έμπρακτη θέληση για τη βελτίωση της διαδικασίας. Όσον αφορά στη συγκεκριμένη απόφαση, η εξίσου ανατροφή των παιδιών είναι σίγουρα απαραίτητη, καθώς τα παιδιά πρέπει να έχουν τα πρότυπα και των δυο γονιών μέσα στη ζωή τους και την καθημερινότητά τους. Η μονομερής ανατροφή διαταράσσει την ισορροπία που κάθε παιδί έχει ανάγκη. Η μόνη αμφιβολία μου είναι κατά ποσό είναι εύκολο ή δύσκολο σε κάποιον, πόσο μάλλον σε ένα παιδί, να αλλάζει κάθε μήνα μέρος διαμονής ή/και καθημερινότητα. Μήπως, δηλαδή, η απόφαση αυτή τελικά έχει το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα.
