της Άννας Κουφοπούλου
Μια στήλη εμπνευσμένη από εσάς για εσάς. Η στήλη της φωνής σας για τα θέματα της πόλης μας.
Εντονότατες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου που ψηφίστηκε στη Βουλή πριν λίγο καίρο. Η Νέα Δημοκρατία είχε υποσχεθεί από τον προεκλογικό της αγώνα ότι η νομοθεσία για το πανεπιστημιακό άσυλο θα άλλαζε, κι όντως ψήφισε υπέρ των αλλαγών! Ουσιαστικά με το προηγούμενο καθεστώς, η Αστυνομία μπορούσε να εισέλθει σε πανεπιστημιακούς χώρους μόνο εάν και εφόσον καλείτο από τον πρύτανη. Αυτή την κατάσταση εκμεταλλεύονταν συχνά φοιτητές ή και εξωπανεπιστημιακοί και μετέτρεπαν τους χώρους εκπαίδευσης, σε χώρους ανομίας.
Με το νέο καθεστώς, οι αρχές αποκτούν πρόσβαση στα Πανεπιστήμια, γεγονός που φοβίζει πολλούς ότι θα χαθεί το μέτρο και θα επικρατήσει αστυνομοκρατία, σε έναν χώρο που κατεξοχήν θεωρείται ως ο ναός της ελευθερίας. Προκύπτει λοιπόν εύλογα το ερώτημα. Έπραξαν σωστά η κυβέρνηση που προώθησε το νομοσχέδιο και αυτοί που το ψήφισαν ή φλερτάρουν με την είσοδο του “Big Brother” στα Πανεπιστήμια και τις πιθανές συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει;
Βαρβάρα Κοντολιού
Θεωρώ την κατάργηση του ασύλου ένα θετικό μέτρο. Κι αυτό γιατί τα πανεπιστημιακά ιδρύματα έχουν καταντήσει κέντρα ανομίας, παρεμπορίου, ναρκωτικών, ενώ έχουν παρατηρηθεί ακόμα κι επιθέσεις απέναντι σε φοιτητές και καθηγητές. Το άσυλο ιδεών παραμένει σε μια δημοκρατία όπου είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη η ελευθεροστομία και η ελευθεροτυπιά. Σε καμία περίπτωση όταν πραγματοποιούνται παράνομες και κακουργηματικές πράξεις δε θεωρείται ενάντια στη δημοκρατία οι ίδιες οι πρυτανικές αρχές να μπορούν να απευθυνθούν στην αστυνομία, εάν αυτό χρειαστεί. Η ελευθερία του πανεπιστημίου και η ασφάλειά του από την εγκληματικότητα είναι δύο πράγματα ξεχωριστά. Πολλές φορές στην οφθαλμαπάτη των πιο ιερών ιδεωδών διαπράττονται οι πιο φτηνές πράξεις. Αυτό το μέτρο ίσως να φωτίσει λίγο τις σκοτεινές γωνίτσες των ακαδημαϊκών χώρων.
Μαρισόφη Μπατή
Είναι μια δύσκολη στιγμή όταν πρέπει να ταχθείς υπέρ ή κατά σε ένα θέμα όπως είναι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Είναι πολλές οι παράμετροι και για τα υπέρ και για τα κατά. Αρχικά το άσυλο στο πανεπιστήμιο δημιουργήθηκε τα χρόνια που δεν υπήρχε ελευθερία έκφρασης.
Θα μπορούσα να πω ότι είμαι κατά της κατάργησης, διότι οι πολιτιστικές ομάδες δε θα μπορούν να δραστηριοποιούνται ανοιχτά, καθώς δε θα υπάρχει ελεύθερη έκφραση. Επίσης, μέσα στα πανεπιστήμια υπάρχουν και οι φοιτητικές εστίες, και αν καταργηθεί το άσυλο η αστυνομία θα μπορεί να μπαίνει στο πανεπιστήμιο όποτε θέλει. Ας σκεφτούμε, θα άρεσε σε εμάς να έχει πρόσβαση στο σπίτι μας μέσα η αστυνομία όποτε το θεωρήσει σκόπιμο; Μέσα στους χώρους του πανεπιστημίου έχουν βρει στέγη άνθρωποι χωρίς σπίτια. Γιατί να διωχθούν και από εκεί, εξαιτίας της κατάργησης του ασύλου, εφόσον το κράτος δεν είναι ικανό να τους προσφέρει στέγη; Από την άλλη, όμως, είμαι υπέρ της κατάργησης, καθώς το φοιτητικό άσυλο έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από διαφόρους, οι οποίοι το θεωρούν τσιφλίκι τους -αν μου επιτρέπεται η έκφραση αυτή- και βεβηλώνουν το πανεπιστήμιο σε κάθε ευκαιρία, επειδή γνωρίζουν πως δε θα έχουν συνέπειες. Θα μπορούσε, λοιπόν, να συνεχίσει να υπάρχει το άσυλο, αλλά ενδεχομένως με κάποιους όρους. Κλείνοντας, όπως υπάρχει το άσυλο στην εκκλησία που θεωρείται ένας χώρος ιερός και δεν προσβάλλεται, έτσι θεωρώ πως πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει το άσυλο στο πανεπιστήμιο, γιατί η ελεύθερη έκφραση των φοιτητών είναι ιερή και δεν πρέπει να προσβάλλεται.
Σωτήρης Τσουκλείδης
Ευθύς μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, ο Κ. Μητσοτάκης αναλαμβάνει τον επαναπροσδιορισμό της ελληνικής εικόνας κατά τόπους και πάντα πιστός στις «χρωματικές» του πεποιθήσεις. Ένα από τα ζητήματα που απασχόλησαν τη Νέα Δημοκρατία και πολύ περισσότερο τον ακαδημαϊκό χώρο ήταν η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, όπως αυτό θεσπίστηκε αγωνιωδώς τον περασμένο αιώνα. Προκειμένου να κρίνουμε μια τέτοια κίνηση οφείλουμε, πρωτίστως, να είμαστε αντικειμενικοί, αλλά και ρεαλιστές σε ό,τι αφορά τόσο στον φυσικό ακαδημαϊκό χώρο όσο και στο ελληνικό αστυνομικό σώμα. Οι λέξεις ναρκεμπόριο, πρεζάκια, σύριγγες, νταβατζήδες, αντιεξουσιαστές, μετανάστες, παρεμπόριο και παρανομία υποτίθεται πως δήλωναν εδώ και πολλά χρόνια την ανικανότητα του ασύλου να θεσπίζεται και να αυτοπροσδιορίζεται από τους υποστηρικτές του ως αναγκαίο, υποχρεωτικό και απαραίτητο για όσα πρεσβεύει ένα ανώτατο πανεπιστημιακό ίδρυμα, δηλαδή την αυτόνομη επιστημονική έρευνα, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, των μορφωτικών και εκπαιδευτικών στόχων του και την ομαλή φυσική λειτουργία των ακαδημαϊκών είτε μιλάμε για λέκτορες είτε για φοιτητές. Θεωρώ, παρόλα αυτά, πως οφείλουμε να αναρωτηθούμε κατά πόσο αυτή η εικόνα ορίζει τον πανεπιστημιακό χώρο ή εν γένει την εικόνα μιας ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας. Κατά πόσο, λοιπόν, το πανεπιστημιακό άσυλο προστατεύει μια κατάσταση, η οποία δεν υποβόσκει, αλλά ευδοκιμεί σε ολόκληρη την επικράτεια της πρωτεύουσας και ενώ ένα τηλεφώνημα του αρμόδιου πρύτανη ήταν ουσιαστικά ικανό να επιτρέψει την είσοδο των ελληνικών «στρατευμάτων» στο πανεπιστημιακό χώρο. Ύστερα διερωτώμαι κατά πόσο θέλουμε το ελληνικό πανεπιστήμιο στρατευμένο υπό τους όρους που θέτει η τοπική αστυνομία κατά καιρούς, πόσο μάλλον σε κατάσταση χειρισμού της από ακροδεξιά κυβέρνηση. Δεν πρόκειται για τρομολαγνεία πάρα για την αντικειμενική όψη του αστυνομικού σώματος που κατά καιρούς συνασπίζεται με ακροδεξιά κόμματα κάνοντας «πλάτες», που σκοτώνει, που παραβιάζει, που με νωθρότητα δράττει ως εξουσία του δρόμου με γκλοπ, ασπίδες, δολοφονικές, ρατσιστικές και ομοφοβικές τάσεις. Γιατί αυτή η εικόνα ταιριάζει καλύτερα στα μορφωτικά ιδρύματα της χώρας. Ίσως γιατί προκύπτει τελικά από τις εθνικές μας συνειδήσεις. Ο ακαδημαϊκός χώρος, παρόλα αυτά, αντιδρά σε αυτό και είναι ο ίδιος ο χώρος και τα στελέχη του που θα έπρεπε να έχουν τον τελικό λόγο και όχι η κάθε νεοσύστατη κυβέρνηση με όραμα τον επαναπροσδιορισμό του ακαδημαϊκού τοπίου, με πρότυπα ιδιωτικοποίησης και ξεπεσμού της δημόσιας επιστημονικής μόρφωσης και έρευνας.
Νώντας Ρακιπλάρη
Υπέρ! Συμβαίνουν πολλά σκηνικά μέσα στα πανεπιστήμια, στα οποία η αστυνομία δεν μπορεί να επέμβει, επομένως οι φοιτητές δεν προστατεύονται! Παραδείγματος χάριν, στην ΑΣΟΕΕ πραγματοποιούνται πολλά “deal” ναρκωτικών και ενώ γίνονται καταγγελίες, η αστυνομία δεν μπορεί να δράσει!
Βούλα Κορδερά
Πολλοί (κυρίως εμπλεκόμενοι με την πανεπιστημιακή κοινότητα) χρησιμοποιούν τον όρο του πανεπιστημιακού ασύλου. Ο ορισμός αυτού αναφέρει μεταξύ άλλων ότι: «Το πανεπιστημιακό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας των ιδρυμάτων και των εργαζομένων σε αυτά». Κι όμως, δεν είναι λίγες οι φορές όπου άτομα επεμβαίνουν στο έργο της πανεπιστημιακής κοινότητας, παρεμποδίζοντας την απόκτηση γνώσης από μέρους των φοιτητών και την άσκηση του επαγγέλματος τόσο των καθηγητών όσο και των διοικητικών υπαλλήλων, καθώς έχουν επαναπαυθεί και χρησιμοποιούν ως δεκανίκι το γεγονός ότι οποιαδήποτε αστυνομική παρέμβαση απαιτεί αρχικά η δράση να είναι ανώτερη του πλημμελήματος και να έχει δοθεί έγκριση από τη Σύγκλητο. Αλλά αλήθεια, πόσο συχνά οποιαδήποτε ενέργεια γίνεται έγκαιρα και εξασφαλίζεται η ασφάλεια και η ικανοποίηση όλων; Πολλοί που στρέφονται ενάντια θα θέσουν το ζήτημα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Συμφωνώ ότι σε μια περίοδο όπου απαγορεύεται οποιαδήποτε συνάθροιση και δη με πολιτικό -και ακόμη περισσότερο αντιθέτου με το καθεστώς- περιεχόμενο θεωρείται το άσυλο ένας τρόπος παρεμπόδισης της φίμωσης της άποψης και της γνώμης. Πλέον, ωστόσο, οι νέοι (χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω την ακριβή αίτια αυτού) δε λαμβάνουν ουσιαστική, ενεργή, υγιή πολιτική δράση και άποψη με γνώμονα το κοινωνικό καλό και βάση του το διάλογο. Η πλειοψηφία θεωρώ πως απέχει από όλα αυτά. Όπως, επίσης, απέχει και από την προστασία οποιασδήποτε ενέργειας καλλιτεχνικής μορφής και ορισμένοι από όσους τις ακολουθούν δελεάζονται από τη δωρεάν συμμετοχή και τη φοιτητική συνάθροιση.Ωστόσο δεν μπορώ να γνωρίζω πώς θα καταλήξει η πορεία της κοινότητας όταν (χρονικοϋποθετικό) καταργηθεί το άσυλο. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δε θέλει «αστυνομικούς μπαμπούλες» και η Αστυνομία υποστηρίζει ότι χωρίς αναβάθμιση του τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας του Πανεπιστημίου, η κατάργηση από μόνη της δε θα βελτιώσει καταστάσεις. Αλλά πέραν αυτού, πρακτικές προτάσεις αντιμετώπισης καταστάσεων όπου μέχρι τώρα καλύπτονταν από το άσυλο, δεν έχουν εκφραστεί. Γεγονός που δημιουργεί πολλά ερωτήματα, που δυστυχώς παραμένουν αναπάντητα. Λαμβάνοντας αυτά υπόψη, δεν μπορώ να θέσω με σιγουριά σε ποια θέση τάσσομαι. Το μόνο που γνωρίζω, ωστόσο, είναι ότι τάσσομαι κατά της κατάχρησης εξουσίας από όποιον προέρχεται και σε όποια βάση και αν στηρίζεται.
